Technisch gezien de "grootste"  stad van Japan... qua oppervlakte ten minste. Het daadwerkelijk bewoonde deel (zonder de akkers en bergen) heeft echter veel meer  weg van een dorp. Elke ochtend is er een marktje tegenover het voormalige 17e-eeuwse gemeentehuis en langs de rivier, die door het centrum stroomt. Aan de westelijke kant ervan vindt u de heden-daagse winkelstraat, en aan de oostelijke kant ligt het historische gedeelte. Hier is het heerlijk struinen langs winkeltjes met lokale hapjes en handwerk, eventueel met een borreltje op. Het kleine stadje telt maar liefst zeven sake brouwerijen, die u graag een en ander laten proeven. De grootste publiekstrekker is het jaarlijkse festival, dat zowel in de lente als de herfst gehouden wordt. Gelukkig zijn er altijd een vijftal praalwagens te bewonderen in het festivalmuseum. In de hal daarnaast staat een volledig 1:10 schaalmodel van TTokugawa Ieyasu's mausoleum, want die is gebouwd door mensen uit dit gebied.

Van de zeven samengevoegde steden en dorpen uit het district (nu 'stad') Gujō is Hachiman toch wel de voornaamste. Het ontstond vele eeuwen geleden aan de voet van de 350m hoge berg Hachiman, waarop het gelijknamige kasteel staat. De aanwezigheid van twee snel stromende rivieren gaf het zowel een natuurlijke verdedigingslinie als een bron van schoon drinkwater. Het stadje kenmerkt zich dan ook door de verschillende kanaaltjes en putten, die tot op de dag van vandaag gebruikt worden voor het wassen van o.a. rijst en groenten. Over eten gesproken... Gujō is Japans grootste producent van voedselreplicas; de kunststof of wassen voorbeelden van gerechten die u bij elk restaurant voor de deur ziet staan. Tijdens workshops mogen bezoekers ook zelf eens proberen een blaadje sla, tempura of een nep-ijsje te maken. Wie in de zomer komt, maakt kans de nachtelijke dansen van het Gujō Odori festival mee te maken. Kans gemist? Dan kan men alsnog een demo zien in het Hakurankan museum.

Waarschijnlijk het beroemdste kleine dorpje van het land, aangezien het op

de Werelderfgoedlijst staat. Waarom? Vanwege de traditionele bouwstijl van

de huizen; zogenaamde gasshō-zukuri (biddende handen). De grote houten gebouwen met meters dikke strodaken waren ooit de standaard in de Japanse Alpen, maar zijn met de modernisering van de maatschappij vrijwel verdwenen. Alleen hier treft men nog een complete nederzetting, met zo'n 600 inwoners. Sommige huizen zijn inmiddels musea, voor een kijkje in de levens van vroeger. Met name het kweken van zijderupsen was een belangrijke inkomstenbron, tot de opkomst van machinale productie. Een aantal andere huizen hebben zich opengesteld als herberg, zodat u er ook van kunt genieten nadat de bussen vol toeristen weg zijn. Of het nu tijdens de bloesemperiode is, of wanneer de groene rijstvelden zijn aangeplant, tijdens de rijke verkleuring van de herfst of juist de dikke laag witte sneeuw in de winter; hier is het altijd mooi (...op rustige momenten).